اولین دبیرستان شهر

امروز رفتیم اسم داداش کوچیکه را بنویسیم. چرا نسل جدید قدهاشون آب رفته؟!برام واقعارجای سواله!!!

دبیرستانی که داداش کوچیکه میره،اولین دبیرستانی هست که زمان رضاخان تو این شهر ساخته شده و میشه گفت تقریبا تمامی اجداد من توش درس خوندن.از اون مدرسه بزرگ چند هکتاری با اون باغ بزرگش ، کمتر از نصفش باقی گذاشتن و این دردناکه! خلاصه که جای همه دوستان خالی، اون سنگفرشهای قدیم و سقفهای گنبدیو در و پنجره های چوبی و قفلهای قدیمی  ، واییییییی اصلا حسمو نمیتونم بگم که چطور با لذت چرخیدم و نگاه کردم و تصور کردم آدمهای مهم زندگی من تو این سالنها راه رفتن، تو این کلاسها درس خوندن و تو اون باغی که یکسری آدم بی لیاقت از بینش بردن چرخیدن و از درختهای میوه اش میوه خوردن و روی صندلی های سنگی کنار حوض قشنگش زنگ تفریحشون را گذروندن.

کاش آدمهای بالیاقتی بودن که از این گذشته پرافتخار محافظت میکرد، حیف و دوصد حیف که....

طبقه دومشم که داداش کوچیکه نزاشت برم ببینم و هعی غر زد که تو با این نیش بازت که نگاه کردی،تا همینجاشم آبرو من را بردی.بیا بریم که بخواهی بری بالا میکشمت:)))و چنین بود که فقط یک طبقه را عاشقانه دیدم و اومدم بیرون و باز هزاربار افسوس جایی را خوردم که...